-değilim.

Yıllardır hayatın bana verdiği tek bir mesaj var; "Spontane yaşa! Ne zaman plan yapsan patlıyorsun." Ben yine dinlemiyorum. Hep bir plan, hep bir hayal. Sebebi hayalperest olmam değil, korkum; güzelliğe, ölüme hazırlıksız yakalanmak... Anksiyetemin tuzağına düşüyorum. Her çelmesinden kalktığımı zannederken benden gidenlerin artık hesabını tutamıyorum. "Geriye ne kaldı? " diyorum ama asla sonu gelmiyor. Her geçen gün kayış gibi olan kalbimle, kimseye göstermeden ağlıyorum. Gerçek bir ağlama değil, hiç akan gözyaşı yok. Sürreal bir çalışma gibi. Yüreğimdeki metaforlarım ve alaycı beynimle devam ediyorum yaşamaya. "Bu mu yaşamak?" diyorum. Sonra da "En az herkes kadar."

Biriktirdiğim iyi dostlarımla devam ediyorum dümeni çevirmeye ama karşımda uçsuz bucaksız okyanuslar, bilmediğim denizlerle. Kendime inanıyorum. En uzun ilişkim kendimim. İnsan yaptığı kaleleri yıkabilir mi? Ben de yıkamıyorum kendimi. Yıkmayacağım, yıkılmak yok. Bu bir alternarif plan değil. Korksunlar, korku salmak istiyorum herkesin üstüne. Onu da elime yüzüme bulaştırıyorum ama yine bir duşla hepsi üzerimden akıp gidiyor...

Ne zamandı ilk kazık? Onu bile hatırlamakta zorlanıyorum. Kötüyü unutan benliğimle saf, salak, gelişine yaşıyorum. En azından o kadınlar kadar kötü değilim, o bencil adamlarla birlikte de değilim. Birçok şeyin 'değilimiyim' ama tam da istediğim kişi 'değilim'.