Ve gittim...

Ben zaten ne bilirim? Sadece yağmurda ıslandı gözlerim, hiç ağlamadım. Kalbimde yanan ateşi kahkahalarımda gizlerken rujumu tazeledim.

Bir tek tebessümüme güvendim. Onu kaybetmemek için verdiğim tavizlerin altında ezilip kaldım.

Ellerimle yaptığım evleri yıkarken hiç mi üzülmedim? Üzüntümü yine gülücüğüme sakladım. Onu da kalbime gömerken üstüme bulaşan çamurları yıkıyamadım.

Sonra durdum, sessizleştim, varlığını unuttuğum kabuğuma saklandım. İyi olmak için verdiğim çabanın sonuna geldiğimi anladım.

Ve gittim. Herkesten, her yerden ama en çok da kafamdaki seslerden.

Sonsuzluk kucakladı beni, hayal ettiğim adamlar yerine...