Bu kadar

Nasıl aynı dersler gelir hep karşıma diyorum,

sonra da nasıl kafa tuttuğum aklıma geliyor.

Tutuyorum o kafayı ve hala umudum var.

Çünkü o dersler değişecek, ben değil.

Ben olmayacağım değişen.

Bu halimi seviyorum.

Tanısan sen de severdin,

tanımak istemedin.

Sen sadece karşında utanan,

çekinen,

kafa sallayan o saçma kadını gördün.

Haklısın tabii ki...

Ben hiç ben olamadım.

Yapamadım.

Sen de izin vermedin.

İşin felaket tarafı kötü bir şey de yapmadın.

Ama iyi bir şey de olmadı.

Ne senden ne de hayatından etkilendim.

Etkilendiğim nezaketindi.

Sanki ben bilmiyorum olumsuz cümlelerin manalarını...

Ama umut ettim.

Belki iyi olur dedim.

İstesem yer alır mıydım rutininde?

Yapardım.

Ama ben senden daha çok kırıldım.

Kendimi müdafaa etmek bencillikse,

beni tanımamak da senin bencilliğindi.

Tanısan, karıştırırdım kafanı.

Hayatındaki tek eksiğin ben olduğumu anlardın.

Anlamak istemedin.

Ben de ısrar etmedim.

Şimdi istediğin akıştayım.

Hayal ettiğim ama içinde olamadığım o akış.

Çırılçıplakken sen, ben yarı giyiniktim.

Soyunmadım sana.

Şimdi söylesene kim daha kırılgan?

Sen mi yoksa ben mi?

Olsun...

Bu da böyle bir hikaye olur.

Anısı kalır.

Belki hatırlarsın.

Belki hemen unutmuşsundur.

Ama benim kalbim çarptı.

Hayal ettim.

Aynada kendime baktım.

Yatağımda seni düşledim.

Hayatta oldum.

Ölü gibi sönük gözlerim güldü.

Daha çok içtim.

Unutmamak için konuştum.

Hatırlamak istedim kokunu,

dokunuşunu.

Anlattım.

Susmadım.

Fakat pes ettim.

Sana göre hiç yaptım,

benim dünyamda kocamandı.

Umutsuzluğumdan umutlandım.

Kaçırdığım duygularımı yeniledim.

Seni hep seveceğim belli ki,

sadece beni sevmemene üzülerek.

Beni tanımadın,

tanısan severdin.

Sanki bir bar taburesinde sevilirmişim gibi...

Ama olsun.

Hayali de güzeldi.

Dakikalar geçmezsen otuz gün geçti.

Ve bak; bitti, gitti ömrümüzden bir ay daha...

Senin için kısa ama bana uzun.

Sen de geleceksin buraya.

O zamana kadar çok eğlen!

Çok iş yap.

Çok gül.

Çok seviş.

Budur naçizane tavsiyem...

Sana teşekkür ederim.

Son bir ay 38 değil 18'dim.

Öyle kelebekler, öyle nefes alamamak...

Pes etmem ben,

üstüne giderim

ama senin değil.

Kendi varoluş sancılarım

ve koşulsuz sevgi olur mu hezeyanlarımın.

Sanma ki el ele kırlara koşup,

mavi denizlerde yüzmekti hayalim.

Hayalim "Merhaba" demekti.

Yine de olsun.

Canın sağ olsun.

Başarın gururum,

iyiliğin mutluluğum.

Pişman olmam ben.

Yoksa her şey akar,

su da yolunu bulur.

"Dışım içimden gelir

Yani gölgem kendimden

Aşktır ölümden güzel olan

Bak ve gör yaşam düşlerdedir..."

Bu da benim vedam.

Benim veda etme halim.

İşte bu da benim.

Ve bu kadarım.