Kalp

Nasıl da korkuttum seni? Bir zaman için sadece benimleydin. Tenimin kokusuna karışan evimin kokusunu ezberledin. Gömleğini asacağın yeri öğrendin. Yatak odamdaki detayları benimsedin. Sana yakındım. Hem kilometre olarak hem kalben. Kaçmaktan başka ihtimalin yoktu. Tabii ki kaçacaktın. Biliyor musun, çok da iyi yaptın. Ben yapamayacaktım. Sen eline aldın makası, yapışan bedenimizi ortadan ikiye kestin. Titreyen ellerin yüzünden kalbini bende bıraktın. Şimdi elimde tuttuğum kalbinden akan kan damlalarıyla sana yazıyorum. Kalp biter, yazı durur, kalp çöpe gider. Bunun sonu budur.

Keşke her gece bardan çıkarttığın, güzel evini kullandığın, bir gece için diller döktüğün ve ahlarınla yeni güne adım attığın, seni tanımaz kadınlar gibi olabilseydim. Ben ne kadar açtıysam göğsümü sen de o kadar açtın ve kaçmanın bir sebebi varsa o da; gösterdiğin yaraların. Sen korkaksın ama ben değilim. Ne senden ne senden gelenlerden ne de varlığından korkuyorum.